Vaad Etme

bir bakışın var ya şöyle yandan ve biraz muzur... işte sen ne zaman öyle gülsen, bir kıvılcım süzülür gök yüzümde, bir çift kanat çıkar benim kürek kemiklerimden göğe doğru, yükselirim  en yüksek buluttan da öteye, bakarım oradan umut ve sonsuzluk sözü veren vadilerine... ve sen, ben ne zaman böyle yükselsem, çekersin güvenlik ağı ilgini ufuklarımdan. öyle bir düşer, öyle bir çarparım ki yere, bir kıvılcım yükselir benden geriye. şimşek çakar. gök gürler. griye çalar bütün bulutlar. kuşlar ağlar. kelebeklerim göçer hüzün mevsiminin yaşandığı sol yanıma. ve ben küserim, umutlarımı lime lime eden gülüşünün vaad ettiği yarınlara.

yarım kalan küçük notların akıbetini merak edenlerdenim. şu; kitabın bir köşesine, ajandanın herhangi bir gününe, nereye ait olduğu belli olmayan bir defter sayfasına yazılıp da bir yerde; çekmece içi, kitap arası ya da ders notlarının karmaşasında unutulup gidilen notlara ne olur sonra. kim bulur bir gün onları, ne anlar okuduğundan, ne yapar o kelimeleri. peki ya o kelimeler kime aittirler bulundukları anda. yazmış ve çoktan unutup gitmiş olana mı, bulup da okuyana mı? bir yer var mıdır, terk edilmiş notlar mezarlığı gibi anılan. sahibi olmayan kelimeler buluşurlar mı orada. yeniden anlam kazanmak için beklerler mi kuytularda. soğuk rüzgarlar estiğinde ya da güneş onları kavurmak için tabak gibi gökyüzüne yükseldiğinde ne yapar o kelimeler. nasıl birinin, hangi duygusuna sığınmak ister. acır mı onların da canı, sevinirler mi peki hatırlandıklarında, gülümserler mi anıldıklarında yüreğinin nasıl attığını bilmedikleri yabancılarda. sahi kelimeler de ağlarlar mı yüreği buruk bir kadının gözyaşlarına.

bak yağmur yağıyor yine. gökyüzü patladı az önce. dayanamadı kaybolmuş kelimelerin toplu kederine. ağır geldi bulutlara duygularımın yükü. camdan dişarıyı seyrederken aklıma geldi hırçın denizlerin, düşündüm de, gök yüzün şimdi kimbilir nasıl bir poyrazın yüzünde(n) patlıyordur durduk yere.

.görsel /deviantart