Şemsiye

yağan yağmura inattı benimkisi... gözü yaşlı bahara arka çıkmaktı bir parça. oturdum bir şemsiyenin yağmuru kısmen tutan ellerinin altında. sandalye üzerine öylesine bırakılıvermiş, kırmızı polar şalın, benim omuzlarımdan önce kiminkileri ısıtmış olduğunu düşünürken, bir sahlep ısmarladım gelen genç delikanlının bakışlarına. biraz kitap okudum, biraz kendimi dinledim, ve evet, her zaman ki gibi çokça seni düşündüm. neden böyle zamanlarda içimde vakti zamanında sızlamış yerlerin adresini bilmem gerek hiç bilemedim. ama yine o adresteydim: istanbul

sıcak bir sahlebi yudumlarken burnuma değen tarçının keskin kokusunu içime çektim. sen gibi oluşunu tuhaf karşılamadım. bugünlerde neyi içime çeksem sensin... neye baksam, neyi görsem... hep sen. mesela bir araba yolculuğu yaptım, körfez hiç sen kokmuyordu önce, sonra cam aralandı, içeriye giren koku caddebostan'daki ile aynıydı. gülümsedim, tahmin etmesi zor değil; belli belirsiz ağladım. 

bir an(ı)... kızıltoprak'tan ayrılırken durduğum benzinlikten sevdiğimiz kurabiyelerden aldım. yanına koyu bir kahve kokusu iyi gider dedim. seversin bilirim. göztepe civarında yolu şaşırmasam iyiydi de, yanlış yerden dönmüştüm bir kere. yolu uzatıp üsküdar'a indim. oradan ver elini çengelköy. oysa ben o gün bostancıya gidecektim. yağmurun hızlanışına bile kulak asamayacak kadar seninleydim. hiç bitmesin istedim. (aslında bunu sanırım bir mektubun sonuna yazdım, ve yine öyle sanıyorum ki, sen bunu hiç okumadın.)

dün (gece yarısı) saçma sapan bir telefondu gelen. ben senin sesini duysam dedim. ama ses, senin değildi. ben, senmişcesine dinlerken uyuyup kalmış olmalıyım. düşünürken, konuşmanın sonunu hatırlayamayınca bir rüya mıydı ki diye, duraksadım. anlayacağın uyanınca, sesimde sesin, günaydınlarıma kuşları ekledim. uçup gitsinler beni sana getirsinler diye açtım pencerelerin kanatlarını iki yana, işte o zaman gördüm yağan yağmurun  asi çimenlerin yeşiline yaptıklarını. o saatten sonra, kanatları kırılan günaydımlarıma inattı benimkisi... gözü yaşlı kuşlarıma karşı çıkmaktı bir parça. oturdum balkonun yağmur alan tarafına. biraz bağırdım bulutlara, biraz kayboldum koyu sisin ardında, ve evet, her zaman ki gibi çokça seni düşündüm bahara yakışmayan soğuklarda. neden böyle zamanlarda içimde vakti zamanında sızlamış yerlerin adresini bilmem gerek hiç bilemedim. ama yine o adresteyim: kendi içimin sızısında... sendeyim.

.