Bulmak

deneme -IV-

aramak mı bulmak mı...

herşey bakmakla başlıyordu. daha da öncesinde nereye bakacağını bulmakla. bulmak, aramak demekti. aramanın sürdürülebilirlik arz eden devingen bir yapısı vardır, bana göre tabi.  aramak, sözünü ettiğim tanımı karşısında, sonsuzlukla eş değer gibi... ya da bana öyle geliyor. aramanın ve bulmanın bir sonu olmadığını keşfettiğimden beri, bir yaşam biçimine döndürebildim bakmayı ve görmeyi. bulduğum herşeye önce baktım. sonra üzerine düşünüp görmeye çalıştım. bütün işi akla bırakmadım ama, yüreğimi de soktum işin içine.

görmek yetmedi bir süre sonra, ses istedim. önce işittim, sonra anlamaya çalıştım yani dinledim. yazıldığı kadar kolay olmayan bir farkı var; bakmakla görmenin, işitmekle dinlemenin. kişisel bir çabayı, farkındalığı ve gelişmeyi ön koşuyor. bu koşuda insan çoğu kez bitiş çizgisine varamıyor. peki ya ben... yaşamak kendi iç yolculuğunda kaybolmaktır aslında, diye düşününlerdenim. peki kaçımız bakmak yerine görmeyi, işitmek yerine dinlemeyi seçerek, açılan kapılardan içeri giriyor ve kendi labirentimizde kaybolmayı göze alabiliyoruz. bazen bu iç yolculuk, özellikle de denememiş biri için beyhude bir ömür törpüsü anlamına gelebilir. kimde ne çağrışım yapıyor olursa olsun, iç yolculuk kendine bakmayı istemekle başlıyor. kendi üzerine düşündükçe görüyorsun; olmazlarını, olurlarını, kabul edilemezlerini, kabul edip mutlu mesut yaşayıp gittiklerini, iyilerini kötülerini, siyahlarını, beyazlarını... ve evet, varsa grilerini... görmek, konuşmaya başlayan bir ses gibidir. konuşur durur... hiç susmadan, bir es bile vermeden. bir nasılsından sonra, cevabını beklemeden... ses... biteviye bir ses. çıldırtan, ağlatan, poh pohlayan, bağıran, kızan, küsen, gönül alan bir ses... ses sadece akıldan gelir sanırsın, işittiğine delilik denmesin diye, iç ses dersin hatta anlamının üzerinde çok da durmadan. kendinle konuşursun ama kendini dinlemezsin. geçmesi gereken sürenin sonunda fark edersin. geçmesi gereken süreyi belirleyen ana unsur senin bulmayı ne kadar arzuladığınla ilgili olabilir mi? belki...

bulduğunda fark edersin, işittiğin akıldır, duyduğun yürek. akılla yürek, bakmakla görmek gibidir, işitmekle dinlemek. yazılması kolaydır ama o farkı anlamak için kendinden bir adım uzağa gitmeye ihtiyaç vardır. bir adım uzaktan kendine bakabildin mi, yani yetiştiğin ortamdan, kültürden, çevreden, anlayıştan bir adım uzağa çıkabildin mi, görmenin lezzetine varırsın yanı sıra duymanın... lezzet tek değildir, duyduklarınsa hep güzel bir ritm olacak değil. farkındalığının içine hapsolup mutsuzluğu da seçebilirsin, mutluluğu da... ben üçüncü bir yol gördüm: izlemek. izlemenin, tıpkı aramak gibi sürdürülebilirlik arz eden devingen bir yapısı var. iki uç arasında gidip gelen hezeyanlarımı, hüznümü sevmeyi seçtim. kendimde sevmediklerimi değiştirmek için çaba harcadım. yüreğimi dinlemeyi seçtim. daha önce de dediğim gibi, yüreğimi çürütmüyorum artık. onu gördüğüm duyduğumdan beri, çektiği onlarca acıyı anladığımdan beri...

iyileşmek, yüreğini görmekti, anlatmak istediğini duymak. aramaktı çıkış yolunu, koridorda ilerlerken gördüğün her ışığa umutla koşmaktı... koşarken, defalarca düşmekti. ışığı gördüğünü, sandığından ayırabilmek için bakmaktan vazgeçebilmekti... attığın çığlıkların koridorunun duvarlarına çarptığında çıkarttıkları yankıları;  işittiğin onca sesten ayırabilmekti iyileşmek. ve iyileşmek; gördüğün, duyduğun ve bulduğunu anlatabilmekti kendine. önce kendine söylemekti iyileştiğini... kendine bakıp kendini görebilmekti. herşeyinle sevip kendini, inanabilmekti Ona, iyileşmek.

.