Ney'leyim, O Yokuşu Çıkmıştım Bir Kere

telaşsız bir yürüyüşün, sokak arası adımlarıydı saydığım. yokuş yukarı çıkarken rastladım ona, hem de tam olarak sol yanımda. tereddütü olmayan bir karardı kapısını açtığım dükkandan alıp da çıkmak onu. aldım ve çıktım o yokuşu. severek yürüdüğüm o uzun yolu, bir kez de onla yürüdüm kalabalığın arasından. herkeste şaşkın bir bakış; ben ona alınabilecek en güzel hediyeyi sırtlamıştım. heyecanımdı sonsuz olan. adımlarımın uçarı olmasından kaçırmıştım bir iki dükkanı, yol kavuşmak üzereyken yıllardır duran heykeline, sağ tarafımda kalan kitapçıdan iki cdden oluşan sesini de aldım yanıma... bindim sarı dolmuşlara, yüzümde binbir hayalli bir gülümseme... çek dedim beni anadolu'ya...

eve geldim. sardım sarmaladım onu. okşadım duygumu. bayramlığı, istediği renk ve modelde alınmış bir kız çocuğu sevinci ile daldım uykuya. büyümüştü sabah uyandığımda, bildiğin pamuk helva kıvamında bir mutluluk tarifi yapabilirim o anda.

iki gün sonra, yaklaşık üçbin kilometre süren yolculuk boyunca bozmadı yanımdaki sessizliğini.  sonraki günlerde de... bilir misin, nasıl olur pamuk helva beklerse, işte öyle olmuştu hayallerim. koyu bir pembe ve yapış yapıştı duygularım. baş köşesinde yerini aldığı salonda çok meşk ettik kendisiyle. ben hep anlattım, o hep sustu. sesini hiç duymadım, o cdlerden yükselenden başka.

kimbilir nerede şimdi, sesi soluğu var mı ki yaban ellerde... aklıma düşürene sormalı. sesini duyar mıyım bir gün bir yerde acaba..?

Görsel / deviantART

.