Temizlenmek

" (...) kendimin geçmişinden bir izdi bazı cümleler. senin tablondaki siyah kara leke gibi lekeydi onlar da bir zamanlar benim tablomda. şimdi o tabloyu tüm renkleri ile sevmeyi ve onun o güzelliğini görebilen biri olarak diyorum ki, zamana bırak herşeyi... bir tabloya uzaktan bakmak gerek ve sonra yakından ki hem bütünü hem de detaylarını görebilesin. bırak kurusun boya, aksın akacağı kadar, karartsın ne var ne yoksa değdiği yerleri... sen uzaktan seyrele olanı biteni. ve sonra kavrayınca nedenlerini ve niyelerini bir kere daha bak yakından. farkına varacaksın sığındığının sana bir şey öğretmek istediğini. O bir şey veriyorsa, ya henüz dersini almadığın içindir, ya da henüz öğreneceğin şeyler vardır.  güzel olsun günün, sıklıkla gülümse. "

yazdım bir blogtaki yazıya istinaden... ve bu sabah düşündüm üzerine, ona mı yazmıştım. onun için mi. yoksa kendime miydi kelimelerim. dün gece yüksek tabureli bar masasına oturmuş ağlarken, neyin telaşlı temizliği içindeydim. temizleyebilecek miydim? daha kaç gece gözyaşım akacaktı. ne zaman bitecekti içimin tortuları. sahi, ben dün gece yeniden doğup, hayata bir kez daha merhaba dememiş miydim?

her doğumda her çocuk ağlar mı gerçekten? neyi temizler daha anne karnından çıkar çıkmaz. ayrılığın dayanılmaz acısını mı? o en güvendiği, en sığındığı, en korunduğu yerden ayrılıyor diye midir acep onun da gözyaşları. bu durumda her ayrılık daha en başından gözyaşıyla kutsanıyor demek mümkün müdür? peki bizler büyüdükçe bu içgüdüsel davranışı mı tekrarlıyoruz ister istemez? aslına bakarsak, her ayrılışta bir parça gözyaşı döküyor oluşumuzun, (yeniden) doğuşumuzun şerefine olduğunu düşünmek tuhaf sayılmayabilir yani, derinlemesine bir düşünce havuzuna balıklama atlarsak, bu sonuca varmak da mümkün gibi.

görsel / deviantart