bugün özgürce koşabildiğim için çok ağladım.
hafta sonu karıncalara eşlik edip yürüyebildiğim için ağlamıştım.
bir akşam vakti, yabani papatyayı koklayabildiğim için çok daha fazla aktı gözyaşım.
bugün ben en çok, masmavi gökyüzünde kuşların uçtuğunu görebildiğim için ağladım.
dün mesela, evet, dün de ağladım.
ama dün, arkadaşımla konuşabildiğim
ve hatta ona sinirlendiğimde avazım çıktığı kadar bağırabildiğim için ağlamıştım.
yarın sabah uyandığımda, sevdiğim adamın bana söylediklerini duyabileceğim için ağlayacağım.
ve sonraki gün, olup biteni anlayabildiğim için ağlayacağım.
bana sunulan güzelliklerin farkında olduğum,
sıkça şükretmeyi unutup, ara sıra şikayet ettiğim için,
bugün ben daha çok ağlayacağım.
* Engelli Haftası etkinlikleri sonrası...
4 yorum:
engelli dostlarımızın yaşam sevincini yaşadığımda da ağladım..
sevgili novella sabah haberlerinde istiklal marşını ne güzel okudular bir bilsen imrendim yaşam sevgilerine..;)
Asıl hayat ,hayata karışmakla başlıyor.Ve önünden uçan kuşların zarafetini daha önceden neden fark edemediğinle devam ediyor.
sevgiyle
dün yapılan sunumlardan birinde şöyle dedi bir engelli arkadaşımız, bizi yüreklendirme, aslanım demekle olmuyor, hayatın içinde olmamıza izin verin, biz yüreklendirmekten bunu anlarız...
sevgiyle kalın...
yüreklendirmek gerek, aslanım diyerek değil, hayatın içinde onlarla el ele olarak...
Yorum Gönder