Direnmek

deneme -III-

dipe vurmak ya da reddi iyileşme

farkına varır insan, dibe gidişinin... dip nedir bilmese de bir düşüşü hissedebilir insan. eğer yazmak eylemi bir hastalık sürecinin, bir dipe vurma, kendini kaybetme ya da yürek kırığı gibi hallerin sonucunda ortaya çıkmışsa, insan doğal olarak iyileşme sürecine bilinç altında bir direnç gösterebilir. yazmanın yarattığı -hele de olumlu geri dönüşler varsa- heyecanlar, ya iyileşirsem o zaman yazamam duygusu ile girdiği çetin mücadeleyi açık ara farkla kazanır. egonun şişkince tavrı burada belirleyici olandır. bu çok da olası değilmiş gibi gelse de, ben kendi deneyimimden yola çıkarak bunun mümkün olabileceği konusunda ispatlar sunabilirim. insan böyle bir süreçte, kendi hastalıklı yanıyla bağının hiç kopmasını dilemeyeceği bir dostluk bile kurabiliyor. dedim ya, ego sağolsun. öyle ki, zaman içinde, kurgusunun nerede başladığı, gerçeğinin nerede söze karıştığını unuttuğu öykülere imza bile atabiliyor. o öyküleri yazabildiği için de kendini hemen bir başka sınıfa dahil etme eylemin de bile olabiliyor. burada egoya bir kez daha selam etmek gerek.

insanın en hastalıklı döneminde iki tip betimlemenin sıkça karşımıza çıktığını görürüz: karanlık, ışıksız ortamlar ve dipsiz kuyular. bu, biraz dikkatli bakıldığında tam da "kaybedenler" psikolojisidir. dibe vurmuşluğun resmidir. o resimden, o hüzünden, kederden, ve o mutsuzluktan beslenerek oluşturduğu çemberin, giderek kendini boğduğunu bile fark edemez insan. hüzün denizlerinde yüzmektir yaptığı ve bir denizde olduğu için kendini özgür sanmaktır en büyük yanılgısı. ayak bileğine bağlı taşının, o en büyük gözyaşının yani, asla kurtulmak istemediği prangasının bile onu terk ettiğini fark edemeyeceği bir kaosun içinde hissedilen özgürlük... ne de travmatik bir hastalığın emareleridir oysa... 

ilk bulgular anlatmakla çıkar... sonsuz kere anlatılsa da, ilk kezmiş gibi girilen krizler... sorular, sorulara cevap bulma arayışları ile sürüp giden bir fasit döngü! inkar başka bir boyuta taşır kişiyi. olmamış gibi davranmak, böylece olmadığını varsaymak ve zamanla unutmak demektir. unutmak mümkün olsa, olmadığının kesin delilini sunabilmek mümkün olacaktır bir varsayıma göre. ama kişi tam da bu noktada, unutmak diye birşey olmadığını fark eder. durum yaşanmıştır. kabulü için gerekli olan şartları anlamlı bir zemine oturtma çabasıdır sıralanan bahaneler. bir gün bahaneler de biter. zaman kendi bildiği hızında akıp giderken, çekmecede saklanır gerçekler. unutmak için değildir bu ortadan kaldırış, sadece bazen soğuması için gözden, yürekten, akıldan uzaklaştırmak gerekir. uzak diye bir yer yoktur, böylece öğrenir insan.

tam da bu noktada, kuyu saklanmak için iyi bir yerdir. üzerine kapatılacak kapağın ucunda eğer varsa bir de ip... işte orada tutunmak da mümkündür. hüzün denizlerinde yüzmek ve kendini özgür hissetmek yanılgısından farklı olmayan bir yanılgıdır ipe tutunmak. kendi ağırlığınca dibe gider kişi, kapak sıkışır, zamanla hava da tükenir... dip ulaşılmaz bir dipsizliktir. direnmek boşa çekilen bir kürektir. çıkan ilk fırtınada kürek sislerin içinde kayıp giden ve sonsuz grilikte uzayan bir felaket habercisidir. ip bırakılır. dip yükselerek gelir insanın durduğu yere. düşmenin anlamsızlaştığı yerdir dip. kapak, boşalan ipin salınımı ile yerinden hareket eder. bir ışık... gökyüzünün pudra mavisi gözünü alır, koyar güneşin yanına. aldığın her nefes, dıştan içe bir iyileşmedir artık. kabukları dökülür yaralarının. teninin parlaklığı, gözlerinin ışıltısı ile uyumlu beraberliğin resmi alay geçididir. ilk yüreğe çarpan; geçmişin acıtmıyor oluşudur. zamanla geçmişle yoğrulmadığını fark edersin. ve hatta bir gün, hiç beklemediğin bir anda, geleceğe dair plan yaparken bulursun kendini.  güneşin yanına kurulursun bir akşamüzeri, şimdinde oturup anın tadına varırsın. iyileştim bile demezsin artık, çünkü hasta olduğunu hiç hatırlamayacağını sanırsın. bir gün bir sabah vakti, sen sol yanının neden sızladığını düşünürken, bir yağmur yağar dolu dolu. sen iyileştim ben diye bağıra çağıra ağlarsın. yağmur dolu dolu yağıyordur, sesin duyulmuyordur. kendini bile ikna edemezsin. düşmeye devam ederken, farkına varırsın; dip diye birşey yoktur...



.