Kitap

sevmek; bir kitabı okumak gibiydi,

aşk, bir kitapta sevdiğin cümlelerin altını çizmek...

ilk görüş denen "şey"e hep inandım. ilk izlenim! elektrik alma... kavramın içinin ne ile doldurulduğunu önemsedim. yaşanan topluma, öğrenim biçimine, süresine ve kişinin entellektüel seviyine göre değişikik gösteriyordu göstermesine de anlatılmak istenen birdi: o kişiye karşı yüreğin kıpırdayıp kıpırdamadığı. yüreğin kıpırtısı sevdaya dair değildir sadece. yürek, hoşlanmadığında, korktuğunda, endişelendiğinde de kıpırdar. ve bazen durur. bekler bir süre. bir süre; bir kaç saniye ile de ölçülebilir, bir kaç yıl ile de.

geçmişe dönük bir kıpırtı haritası çıkartmaya kalksanız, ilk izlenimlerinizin yaşadığınız ilişkiye dair ne çok ip ucunu ellerinizin ortasına bırakıverdiğini fark edersiniz. ama eller bir karar noktası değildir. onlar bir ifadeye dönüşüverir hemen. aşksa hissedilen, kanat oluverir uçmaya hazırlanan ve endişeyse içimizdeki zırh oluverir bedene, sarıp sarmalarken. korkuysa, bir yumruğa dönüşür, en güçlüsünden. hal böyleyken ne ucun farkındadır insan ne de ucun nereye varabileceğinin. 

bir kitabın cümleleri, yüreğinin kıpırtısının resmedilmişidir, söze dökülmüşü... insan neyse, neye özeniyorsa, neyi düşlüyorsa, ne eksikse, ne kendinde fazlaysa onun altını çizer. insan bir kitapdaki bir cümlede aslında kendini çizer. neden aşkı bir kitapdaki altı çizili cümlelere benzettin derseniz, cevabım basit. aşkta da insan,  neyse, neye özeniyorsa, neyi düşlüyorsa, ne eksikse, ne kendinde fazlaysa karşısındaki insanda onların altını çizer. aşk bir kitabın altı çizili cümleleridir yargısı,  kitabın tamamına, anlattığı öyküye, kurgusuna, kahramanına değildir kesilen dikkat demek ister. dikkat sadece altı çizilen cümlelerdedir'in altını çizer. cümleler hiç değişmez. ama zamanla insanın bakış açısı değişir. ve aşk, ilk günkü gibi değildir. cümleler de çizildiği yerden eksilir. zamanla, altı çizili cümlelerden sadece bir kaçı akılda kalır. onca çizilmiş cümle ise bekler bir anını. an gelir, yürek geçmişe uzanır, aradığı cümlesini eliyle çizmiş gibi bulur çıkarır.

güzel gözlüm! ben sana hep en dertli zamanlarımda meylettim. sen bir avlu ortasında yürektin, ben ne zaman nefes almak istesem sana geldim. sen bir nefes kadar yakındın bana, ben bunu hep yürekardı ettim. affetsen dedim de, ne yazar be güzel gözlüm. affetsen ne yazar... artık kapılarımın hepsi kör duvar. nefessiz kalan yüreğimin karasıdır gördüğüm. sen yürek karası nedir bilir misin? bilme güzel gözlüm, senin yüreğin turuncu kalsın. ne vakit senin sımsıcak yüreğini düşlesem, fark ederim, sen bana bir nefes kadar uzaksın. ve lâkin, artık çok uzağımdasın.

.