Ayıklama

hayat bazen sana da bir tepsi pirinç gibi geliyor mu? yani kucağında öylece tuttuğunda ve üzerine eğilip de ayıkladığında, anlarından hangisi kalıyor geriye... pürüzsüz ve beyaz olanlar mı, çerler çöpler mi... sahi, ne kalıyor geriye, ne kadarı senin elinde ve yüreğinde.

bazı sabahları düşünüyorum da; hani erken kalkıp kendimle kaldığım... bir gece önceyi düşünürken, gülümsediğim ya da ağladım... aklımın çerçevesinde yer etmiş resimlerle yüreğimin çemberine işlenmiş desenler arasında gelip gittiğim... kelimelerin peşinden sürüklenip, duyguların önünde güçlendiğim... kendim. ben kimim? ne istiyorum? ayıkla diyor arkadaşım, ayıkla... sevdiklerinle sevmediklerini, aslında istemediklerinden başla mesela diyor.

duam hep aklımda. benim dışımdakileri benden uzak tut, yüreğimdekini görmeme izin ver. birbir uzaklaşıyorlar hayatımda olmaması gerekenler, artık görevi, öğretecekleri bitenler. uzaktan el sallayarak geçenler oluyor, onlar hiç uğramadılar bahçeme. hiç oturup bir fincan kahveden kırk yıl hatır çıkartmadık ama geçiyorlar, ellerini sallayarak, uzaktan, belki dönüp gelecekler, belki de bir daha hiç karşılaşmayacağız şu hayatta. bazıları var, yıllar önce geçip gitmiş, rüyalarımda bile yok yeri onların. şarkılardaki anıları silikleşmiş, tüm şarkı onlara adanıp ağlanırken içli içli, şimdilerde bir tebessüm; iyi ki geldin geçtin...

sen uzaktasın şimdi, bir bilinmezin içinden çıkıp geleceksin. kimbilir kimin eli değecek tanışık olmamıza. belki karşılaştık bu hayatta. ya da ne bileyim, belki de geçtik uzaklardan bir el selamıyla... kimbilir sen neler öğreteceksin bana. neleri ayıklayacağım senden sonra. belki de çerler çöpler kalacak avucumda, belki de bembeyaz pirinç taneleri, kimbilir... ama ben iyi ki demeyi öğrendiğimden beri savurup atmıyorum, ne pirinçlerimi ne de çerlerimi çöplerimi. kayıp gidenleri ise tutmak gibi bir çabam yok biliyor musun. yok hayır! avuç içlerimin ağrısı değil bırakmalara sebep, diyorum ya izleyicisiyim artık hayatımın. tepsi önümde, çerleri çöpleriyle pirinçlerim de.

görsel


.